18 czerwca 2015 r. odbyło się XXVIII Czwartkowe Spotkanie Muzealne poświęcone „Ulicy Dworcowej i Pieloka/Bahnhofstrasse na przedwojennych widokówkach”. Spacer po przedwojennej ulicy Dworcowej zafundował zebranym zasłużony oleśnianin, kolekcjoner, numizmatyk, pasjonat, mistrz fryzjerski   Jan Piech. Od kilkudziesięciu lat gromadzi on wszystko, co związane jest z Olesnem i najbliższą okolicą. Jego zbiory to unikatowe często precjoza – wydawnictwa, pocztówki, zdjęcia, monety itp. Publikował swoje artykuły na łamach lokalnej prasy i „Schlesisches Wochenblatt” oraz „Rosenberger Kreisblatt”. Zaangażował się w prace nad powstaniem oleskich dukatów lokalnych, których był współtwórcą. Był pomysłodawcą oleskich „Michałów” emitowanych przez Urząd Miejski z okazji jubileuszu 800 wieków Olesna. Wydał okolicznościowy medal upamiętniający 300-lecie kościoła św. Rocha. Wyróżniony został medalem Zasłużony dla Ziemi Oleskiej, Nagrodą Marszałka Województwa Opolskiego, Różą Powiatu Oleskiego za osiągnięcia w dziedzinie krzewienia historii regionalnej, upowszechniania i ochrony kultury. Jest członkiem Koła Miłośników Historii Lokalnej w Radłowie. Prezentował swoje zbiory i wiedzę na temat przeszłości Olesna podczas spotkań z historią lokalną organizowanych przez Starostwo Powiatowe w Oleśnie wraz z Domem Współpracy Polsko-Niemieckiej („Olesno na starej pocztówce”, „Młyny nad Prosną”, „Olesno w obiektywie, w pędzlu”). Wiele lat aktywnie udzielał się w oleskim kole numizmatyków. Jego zbiory były prezentowane w miejscowym muzeum. Pan Piech prowadził XVI Czwartkowe Spotkanie Muzealne poświęcone zasłużonym dla Olesna postaciom: burmistrzowi Eugenowi Kasperowskiemu, proboszczom: Brunonowi Alexandrowi i Pawłowi Foikowi oraz kozackiego atamanowi z Bodzanowic Helmuthowi von Pannwitz.

Na spotkaniu muzealnym P. Piech przeniósł nas w przeszłość, do czasów, wydarzeń, miejsc i postaci związanych z najdłuższą przedwojenną ulicą Olesna, jaką była Bahnhofstrasse. Ulica ta wtedy  obejmowała dwie dzisiejsze ulice: Dworcową i Pieloka. Dowiedzieliśmy się, kiedy wybudowano dworzec kolejowy, dlaczego został wysadzony w powietrze, gdzie stały kamienice właściciela tartaku Kokotta, czy w Oleśnie był dworzec Paulinki, co mieściło się w budynku Powiatowego Urzędu Pracy, gdzie stały wille Pluschkego, Czecha, Kasperowskiego, kto mieszkał w willi z altanką, jaki pomnik stał przed cmentarzem komunalnym i pomiędzy Powiatowym Urzędem Stanów a Szkołą Rolniczą, gdzie zamierzano zbudować krytą pływalnię, a także jakie sklepy mieściły się wąskiej uliczce wiodącej do rynku. Prelegent udostępnił zebranym oryginalne zdjęcia przedwojennych oleskich fotografików: Kassela, Bukharda i Waldraudy von Radziewsky.

            Podczas spotkania uczestnicy mogli obejrzeć pocztówki i zdjęcia z kolekcji p. Jana Piecha, dotyczące historii jednej oleskiej ulicy. A zatem udajemy się szlakiem przedwojennej ulicy Dworcowej…

Dworzec. W ciągu dwóch lat (1882-1884) zbudowano linię kolejową z Kluczborka przez Olesno do Lublińca oraz oleski dworzec kolejowy z czerwonej cegły, z peronami oświetlonymi lampami gazowymi. Na dwóch piętrach mieszkali pracownicy dworca. Środkowa część elewacji, w której mieściła się hala dworcowa była niższa od boków frontonu, w których umiejscowiono biura dworcowe. Na peronie stała budka do kasowania biletów. W latach 1883-1884 Olesno otrzymało połączenie kolejowe na trasie Kluczbork – Bytom, z połączeniem do Wrocławia. Dworzec został zniszczony podczas III powstania śląskiego, gdy w dniu 22 maja 1921 r. trzy kompanie batalionu “Rosenberg” zaatakowały Olesno, bronione przez 5. batalion porucznika Kaliny i 5. kompanię   1. batalionu z Podgrupy “Butrym”. Gdy wojska niemieckie wdarły się do Olesna, powstańcy wysadzili mosty, centralę telefoniczną i   dworzec kolejowy, aby utrudnić akcję niemieckiemu pociągowi pancernemu grupy “Nord”. Detonacja była tak silna, że dworzec rozerwało, a bilety i dokumenty rozsypały się niemal po całym Oleśnie. Nowy dworzec otwarto i poświęcono 01.07.1923 r. W jego budynku znajdowała się restauracja dzierżawiona przez R. Polaka.

Hotel Dworcowy z restauracją J. Reimanna mieścił się w pierwszym budynku należącym do Kokotta. Po zamknięciu hotelu pomieszczenia zajęła Centrala Produktów Rolnych, skupująca także w sezonie jagody i grzyby. Zajmujący się tym skupem p. Jagoda założył hotel dworcowy w budynku przed Centralą Produktów Rolnych.

Paulinka. Wpływ na rozwój gospodarki Olesna i okolicznych miejscowości miało wybudowanie w latach 1895-96 linii kolejki wąskotorowej między Gorzowem Śląskim a Olesnem. Po trzech latach przedłużono tory do Zawisny. Kolejkę ludzie nazwali Paulinką od nazwy gorzowskiej huty Pauliny. W 1928 r. odcinek od Olesna do Zawisny przekuto na tor normalny. Paulinka, nazywana „naszą ciuchcią”, przez długie lata była nie tylko codziennym środkiem transportu, ale i turystyczną atrakcją. Kursowała aż do 1994 roku. Obecnie bezpowrotnie Paulinka odeszła do lamusa historii, ponieważ szyny i podkłady rozebrano, a pierwsza część szlaku kolejowego od Olesna do Jam została już przebudowana na ścieżkę rowerową. W Oleśnie, Gorzowie Śl. i Zawisnej znajdowały się dworce kolejowe Paulinki.

Mleczarnia. Pierwsze wzmianki o Zakładzie Mleczarskim w Oleśnie pochodzą z 1907 roku. Produkowano w niej dziennie świeże masło, tłuste i chude mleko oraz maślankę. Po wojnie od 1945 r. rozpoczęto skup mleka i produkcję przetworów mleczarskich. W 1954 r. spółdzielnia została zarejestrowana jako Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska w Oleśnie.

Kilka domów za mleczarnią stał budynek Powiatowego Inspektoratu Szkolnego z mieszkaniem inspektora szkolnego. W latach 1919-1945 urząd ten pełnili: K. Dwucet, dr Schwieder, B. Rother.

Urząd Finansowy przy ul. Dworcowej i B. Alexandra wybudowano w 1926 r. Na zapleczu znajdował się oddział policji powiatowej. Po II wojnie światowej był tam Dom Partii, obecnie mieści się tam Powiatowy Urząd Pracy i Prokuratura Rejonowa.

Willa mistrza budowlanego Pluschkego nazywana była po jego tragicznej śmierci (spadł z rusztowania podczas budowy synagogi w 1888 r.) willą Schneidera. Żona Pluschkego wyszła za mąż za urzędnika wydziału finansowego Schneidera. Dom ten spalono w 1945 r. i nie odbudowano. Na miejscu tym znajduje się plac zabaw dla dzieci i Oleska Biblioteka Publiczna.

Po przeciwnej stronie ulicy stały domy Kokotta, do którego należał tartak parowy i zakład heblarski, 2 traki pionowe, wytwórnia drewna – rocznie przetwarzano 6-8 tys. m sześciennych drewna użytkowego. W zakładzie rozciągającym się na ternie 2,7 ha pracowały 53 osoby.

Szkołę Rolniczą przy ówczesnej ul. Landsbergerstr/Powstańców Śl. otwarto 17 listopada 1927 r. Dyrektorem tej szkoły do 1933 r. był p. Scheja, po nim dr Haschke. Ostatnim przedwojennym dyrektorem był dr Rieger. W szkole znajdowała się Szkoła Gospodarstwa Domowego dla Dziewcząt i Poradnictwo Rolnicze. Zajęcia trwały od października do marca. Latem w szkole odbywały się kursy robienia przetworów owocowych i warzywnych. W latach 1937-1938 szkołę rozbudowano. Na parterze umieszczono stołówkę i salę, na piętrze znajdował się internat. Podczas II wojny św. w budynku mieściło się przedszkole, a także kilka klas zajęła szkoła podstawowa (w gmachu podstawówki – obecnie PG nr 1 – stacjonowało wojsko). Po wojnie funkcjonowała ona jako Gimnazjum Gospodarstwa Wiejskiego, w 1949 r. przekształcono je w Technikum Rolnicze, w 1953 r. powstało Technikum Rachunkowości Rolnej, w 1977 r. Zespół Szkół Rolniczych, w 1982 r. Liceum Ekonomiczne, które od 2000 r. funkcjonuje jako Zespół Szkół Ekonomicznych i Ogólnokształcących.

Naprzeciwko cmentarza pomiędzy Urzędem Miasta i Gminy a Zespołem Szkół Ekonomicznych i Ogólnokształcących wzniesiono w czasach nazistowskich ok. 1933/34 r. pomnik poświęcony Karlowi Taube – młodemu oleskiemu naziście, według oficjalnej wersji zamordowanemu w 1930 r. przez działaczy komunistycznych. Dwuczłonowy pomnik składał się z kolumny z motywem płonącej pochodni i prostokątnego bloku, na którym umieszczono swastykę z napisem: „Wiernemu bojownikowi Karlowi Taube, który swe młode życie oddał szczytnemu celowi”. Pomnik został usunięty w 1945 r.

 

Cmentarz. Do poł. XIX w. zmarłych w Oleśnie grzebano przy kościele św. Michała, Ciała Chrystusowego, św. Anny i św. Rocha. Cmentarz komunalny zlokalizowano przy skrzyżowaniu obecnych ulic Dworcowej i Powstańców Śląskich. Na podstawie kroniki miasta Wonschika dowiadujemy się, że jego otwarcie nastąpiło w 1858 r. Cmentarz stanowi prostokąt o wymiarach 367 m na 45 m. Na jego teren wchodzi się przez trzy bramy, z których dwie usytuowane są wzdłuż dłuższego zachodniego boku. Służą one konduktom pogrzebowym. Trzecia umieszczona została w parkanie od południowej strony. Na 10 kwaterach usytuowanych jest ok. 6000 grobów. W centralnej części wybudowano kostnicę. Najstarsze nagrobki sięgają II połowy XIX w. – to grób dwóch żołnierzy francuskich – Leona Remix i Piera Dawid z 23. 01.1871. Byli to jeńcy wojny francusko-pruskiej.

Niemal cały pas wzdłuż wschodniej ściany cmentarza zajmują groby ofiar I wojny światowej. 296 ciał żołnierzy z frontu wschodniego I wojny światowej – Niemców, Austriaków, Węgrów, Serbów, Czechów   i Rosjan – zmarłych w oleskich lazaretach wojskowych. Lazarety mieściły się w szpitalu św. Anny, w hotelu Vogt`a (obecnym MDK), w ewangelickim domu parafialnym, w barakach nieopodal cmentarza i w gmachu więzienia miejskiego. Około 73 tys. rannych żołnierzy opiekowali się: lekarze i członkinie Oleskiego Patriotycznego Stowarzyszenia Kobiet, zakonnice katolickie, ewangelickie diakonisy, pomocnicy Czerwonego Krzyża, proboszcz parafii katolickiej Bruno Alexander, wikary Paweł Foik i pastor Maximilian Sękowski z siostrą Elżbietą. Na cmentarzu pochowani zostali także żołnierze nieznani, dlatego napisów na nagrobkach jest 275. Mogiły katolików i ewangelików są zwieńczone żelaznymi krzyżami oficerskimi o rozszerzonych końcach, a wyznawców prawosławia – krzyżami równoramiennymi, prostymi. Poświęcono im krzyż z płaskorzeźbą żołnierza i tekstem ze Starego Testamentu, z II Księgi Machabejskiej:

„Seele und Leib, Gab ich für das Vaterland und seine Gesetzes”

– “Duszę i ciało dałem za Ojczyznę i jej prawa”.

Jeden z nagrobków mieszkańca ziemi oleskiej wyróżnia się porcelanową tabliczką z napisem: Heinrich Paprotny, ur. w 1891 r., zm. 13.10.1918 r. Urząd Miejski pozyskał dofinansowanie od Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa na renowację grobów tych żołnierzy. Odrestaurowane mogiły dowodzą, że szanujemy zmarłych niezależnie od ich narodowości i pielęgnujemy pamięć historyczną.

Masowa mogiła powstańców śląskich poległych w 1921 r. zwieńczona pomnikiem z 1971 r. upamiętnia powstańców śląskich z Oleskiego. Po II wojnie światowej powstańcze mogiły zostały otoczone drewnianym parkanem, a pomiędzy nimi umieszczono tablicę przypominającą księgę, na której wyryto nazwiska poległych oraz napis: ”Spoczywają w Bogu”. Sześciu z nich pozostało niezidentyfikowanych, natomiast nazwiska sześciu innych brzmią: Bukowski, Franciszek Dragon, Piotr Maron, Michał Wyrwich, Josef Stebinski oraz Josef Mazur. W 1971 r., to jest w pięćdziesiątą rocznicę III powstania śląskiego, wybudowano nowy, istniejący do dzisiaj pomnik. Postawa powstańców żyjących w Oleśnie uniemożliwiła usunięcie inskrypcji na tablicy „Spoczywają w Bogu”. Ówczesne władze zamierzały nie dopuścić do umieszczenia na pomniku tablicy z tą inskrypcją podczas otwarcia pomnika w maju 1971. Powstańcy zagrozili zbojkotowaniem tej uroczystości. Tablica pozostała do dzisiaj. Fakt ten przekazał proboszcz oleski w l. 1969-1983 ks. Antoni Kaleja. Pomnik to dwie, dużych rozmiarów (ok. 1000x400x40cm oraz 800x200x20cm), płyty betonowe. Na nie nałożone są mniejsze płyty (grubość 5cm) niczym ramy poszczególnych mogił. Ramy (100x60cm) obejmują zasadzone w ziemi rośliny. Na czarnym zniczu z krzyżem czteroramiennym widnieją daty: „1921, 1939, 1945.” Na dolnej płycie znajdują się: napis „Tu spoczywają w Bogu” i nazwiska poległych powstańców. Na belce widnieje napis: „Cześć i Chwała Powstańcom Śląskim.”

Na cmentarzu znajduje się grób powstańca Feliksa Stróżyka, dowódcy IV kompanii wchodzącej w skład IV batalionu oleskiego podgrupy „Butrym.”

Nad cmentarzem góruje monumentalny pomnik Lotników Polskich w kształcie czasz dwóch opadających spadochronów, wspartych na biało-czerwonej szachownicy, odsłonięty w 1971 r. Poświęcony jest lotnikom polskim z 22 eskadry bombowej, zestrzelonym podczas lotu bojowego na niemiecką kolumnę pancerną ciągnącą ze strony Olesna do Częstochowy. Lecącego nisko Karasia zestrzeliła niemiecka obrona przeciwlotnicza w dniu 3.09.1939 r. Samolot spadł między wsiami Stare Olesno i Wojciechów, na północ od Olesna. Pochowani są tutaj także dwaj piechurzy ciężko ranni w walkach nad Prosną, którzy zmarli od ran w oleskim szpitalu. Zwłoki ekshumowano w 1969 r. i złożono w fundamentach pomnika. Przez długi czas tożsamość zestrzelonych lotników była nieznana. Spoczęli na cmentarzu komunalnym w Oleśnie w bezimiennej mogile, na której widniał jedynie napis na tabliczce: „Tu spoczywa 5 pilotów polskich 1939-1945”. Dopiero w 1983 roku Adam Popiel z Gliwic ujawnił prawdziwe nazwiska żołnierzy, które umieszczono na płycie pomnika.

Napis na odsłoniętej w 1983 r. płycie brzmi:

“ Lotnicy 22 Eskadry Bombowej 2 Pułku Lotniczego, ppor. pil. Józef Jeleń ur. 4.02.1917 r., ppor. obs. Władysław Żupnik ur. 15.09.1909 r., kpr. strz. sam. Stanisław Kapturkiewicz ur. 17.06.1917 r. Polegli w czasie lotu bojowego w dniu 3 września 1939r. w miejscowości Wojciechów. Szereg. Stefan Fedorowicz, szereg. Szymański. Zmarli z ran odniesionych w czasie walk nad Prosną. Cześć ich pamięci”

W północno-wschodniej części cmentarza znajduje się mogiła żołnierzy niemieckich poległych w czasie II wojny św. Na cmentarzu jest również kilka nagrobków żołnierzy Armii Krajowej, m. in. Szczepana Gwiazdowskiego w stopniu kapitana, ps. Głaz, Kawalera orderu Virtuti Militari.

Od 1982 r. spoczywa na oleskim cmentarzu Janina Kłopocka, autorka Rodła – graficznego znaku Związku Polaków w Niemczech. Swoje miejsce spoczynku na tym cmentarzu znaleźli dwaj olescy proboszczowie – ks. Bruno Alexander, zmarły w 1916 r. (w 1997 r. przeniesiony do grobowca przy kościele Bożego Ciała) i ks. dziekan Paweł Foik, zmarły 12 stycznia 1953 r. Pochowano tu także pastora Maximiliana Sękowskiego, zmarłego w 1944 r. oraz jego matkę i siostrę. Przy nagrobku Sękowskiego umieszczono płytę upamiętniającą pierwszego oleskiego pastora Leopolda Polkę. Na cmentarzu znajduje się zbiorowa mogiła 12 sióstr Franciszkanek Szpitalnych.

Pomnik przed cmentarzem. Z inicjatywy Związku Kombatantów, burmistrza Eugena Kasperowskiego i starosty Pawła Strzody miejscowa   społeczność wystawiła pomnik poległym Oleśnianom – ofiarom I wojny światowej. Projekt powierzono architektowi Walterowi Hierse, a budową zajął się architekt E. Simling z Wrocławia. Pomnik postawiono w 1923 r. Na kolumnie w kształcie rombu umieszczono motyw miecza, a w jego fundamentach urnę z nazwiskami 194 poległych oleskich żołnierzy. Niestety, pomnik został zniszczony w 1945 r. przez wkraczającą do Olesna Armię Czerwoną. Na jego miejscu postawiono czerwonoarmistom w 1945 r. obelisk zwieńczony pięcioramienną gwiazdą. Po ekshumacji zwłok żołnierzy radzieckich i przewiezieniu ich do Kluczborka w 1965 r. stanął tam kolejny, już trzeci, pomnik.  Pomnik powrotu ziem piastowskich do Macierzy powstał w XX-lecie powrotu Śląska do Polski. Na cokole widnieje napis: „Bohaterom walk o wyzwolenie prastarych ziem piastowskich. W XX-lecie powrotu ziem zachodnich i północnych do Macierzy. Społeczeństwo powiatu oleskiego”. Na usypanej ziemnej skarpie, na wylanej betonowej płycie z napisem umieszczono dwa zrywające się do lotu stylizowane białe orły.

Powiatowy Urząd Stanów. Budynek Starostwa w XIX w. mieścił się przy obecnej ul. Kościuszki /Schönwalder Strasse, naprzeciwko obecnej piekarni parowej. Obecny gmach Urzędu Miasta i Gminy oraz Starostwa Powiatowego wybudowano w 1909 r. na skrzyżowaniu dzisiejszych ulic Dworcowej i Powstańców Śląskich jako Powiatowy Urząd Stanów. W budynku mieściły się liczne biura, mieszkanie z balkonem dla starosty (urząd starosty pełnił w latach 1902-1922 Carlo von Deines), mała i duża sala posiedzeń. Ta ostatnia ozdobiona była oprawionymi w ołów witrażowymi oknami, które zachowały się do dzisiaj, ze scenami: pracy żniwiarzy na tle panoramy Olesna, drwali przed kościołem św. Anny, z motywem herbu powiatu, Olesna i Gorzowa Śląskiego. Budynek Magistratu został poddany licznym renowacjom. Nową elewację otrzymał w stulecie swojego istnienia w latach 2009-2010.

Na rogu obecnej ulicy Krasickiego stał dom kupca A. Czecha. Za nim dom kowala Königa i piekarnia Wilczka. Naprzeciwko tych budynków stał dom sekretarza powiatu Malkowskiego, wybudowany w 1909 r. Potem zakupił go mistrz budowlany Gromottka. Od 1933 r. w lewym skrzydle tego domu mieścił się komitet powiatowy NSDAP. W latach 1960-1982 w budynku była siedziba muzeum, a później uczyły się tam dzieci z kl. I-III PSP nr 1.

Willa z altanką należała do burmistrza Eugena Kasperowskiego, potem do lekarza pochodzenia żydowskiego Matzdorfa, po wojnie do doktora Schostoka.

Na miejscu obecnego Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej wybudowano w 1934 r. biurowiec. Pierwotnie miała się tam znajdować kryta pływalnia. Wobec bankructwa firmy, która miała wykonać tę inwestycję, założono tam biura.

Katolicka Szkoła Powszechna/Katholische Volksschule wybudowana została w latach 1903-1904 w sąsiedztwie niewielkiego, drewnianego kościółka Ciała Chrystusowego, na miejscu którego stoi obecny kościół parafialny. Za jej podwórzem mieściły się zabudowania oleskiego garnizonu i domu parafialnego z biblioteką Boromeuszów.   Bardzo zasłużony dla miasta burmistrz Eugen Kasperowski wyraził zgodę na użycie do budowy szkoły średniowiecznych cegieł z rozebranego muru miejskiego. W 1939 r. przyłączono do niej szkolę ewangelicką. Wpłynęło to na zmianę nazwy na Niemiecką Szkołę Narodową. Po II wojnie światowej mieściła się w jego budynku szkoła podstawowa, której nadano imię Tadeusza Kościuszki, a od 1999 r. gimnazjum. W 2002 r. oddano do użytku nową salę gimnastyczną i pion dydaktyczny.

Kościół Bożego Ciała. Na miejscu obecnego kościoła parafialnego pw. Bożego Ciała wybudowano  
z fundacji mieszczańskiej przed 1478 r. na Małym Przedmieściu niewielki drewniany kościółek pw. Corpus Christi – Ciała Chrystusowego. Obok nowego kościoła postawiono altarię pod wezwaniem św. Filipa, Jakuba i Doroty dla sprowadzonego księdza altarysty, który także opiekował się chorymi i biednymi, bowiem nieopodal kościółka zbudowano przytułek dla ubogich.   Podczas wojny trzydziestoletniej kościół ten spalił się dwukrotnie – w 1624 r. i w 1642 r., po czym został odbudowany. W dobie wojen napoleońskich w 1807 r. pełnił funkcję szpitala polowego dla rannych żołnierzy francuskich, zaś na przykościelnym cmentarzu urządzono dla nich kuchnię polową.   W latach 40. XIX w. kościół został wynajęty przez oleskich ewangelików. Wokół kościoła Ciała Chrystusowego do 1900 r. grzebano zmarłych, także innych niż katolickie wyznań. Wzrastające funkcje rozwijającego się dynamicznie Olesna na przełomie XIX i XX w. pociągały za sobą konieczność wybudowania nowego dużego kościoła parafialnego. Inicjatorem postawienia nowej świątyni parafialnej był ksiądz proboszcz Bruno Alexander. Budowę rozpoczęto w 1909 r. na miejscu drewnianego kościoła Ciała Chrystusowego, który przeniesiono do Gronowic (gdzie spłonął w 1995 r.). 18 października 1913 r. kardynał Jerzy (Georg) Kopp z Wrocławia dokonał konsekracji nowego kościoła, który otrzymał wezwanie Bożego Ciała.  

            Jest on monumentalną, pełną harmonii i światła budowlą o powierzchni 1500 m², powstałą na planie krzyża łacińskiego. W ołtarzu głównym z 1913 r. króluje wielki olejny obraz, namalowany przez T. Tisbacha przedstawiający Chrystusa rozdającego apostołom Chleb Życia w czasie ostatniej wieczerzy. Nad obrazem w centralnej części widnieje w srebrnej girlandzie apoteoza Ducha Świętego otoczonego puttami. Zwieńczeniem ołtarza są dwie umieszczone w pozycji siedzącej rzeźby: od lewej św. Rocha z pieskiem u nogi i od prawej św. Jana Nepomucena z krzyżem w ręku. Po bokach ołtarza nad bramkami stoją dwie majestatyczne rzeźby: św. Augustyna i św. Jana Ewangelisty.

Ołtarze boczne z 1914 r. poświęcono Matce Bożej Różańcowej i św. Józefowi. Kościół zdobią przepiękne plafony (malowidła sufitowe). Nad prezbiterium są to Anioły w glorii nieba, w kopule nad skrzyżowaniem naw   widzimy Wniebowstąpienie Chrystusa, nad ołtarzem Matki Boskiej Różańcowej zostało namalowane Zesłanie Ducha Świętego, a nad ołtarzem św. Józefa – Zmartwychwstanie. Nad chórem znajduje się fresk Pokłonu Trzech Króli, za nim w kierunku nawy Dwunastoletni Jezus nauczający w świątyni, dalej przedstawiono Cud w Kanie Galilejskiej i Ukrzyżowanie Chrystusa. Kościół posiada piękne witraże, w tym cztery figuralne przedstawiające śś.: Jadwigę Śląską, Antoniego, Franciszka i Klarę. Kościół posiada bogato zdobioną ambonę i organy z balustradą, do której wkomponowano dwa popiersia przedstawiające architekta kościoła Tomasza Skalca i   budowniczego świątyni proboszcza Brunona Alexandra.

Jedyną pozostałością pierwotnego drewnianego kościoła jest obraz Matki Bożej, otaczany kultem wiernych, umieszczony   w ołtarzu przy wejściu do świątyni. Kościół wyposażony jest w harmonizujące z wystrojem wnętrza neobarokowe konfesjonały i chrzcielnicę.

Od 1997 r. budowniczy kościoła – proboszcz Bruno Alexander spoczywa w mogile przy kościele parafialnym – wielkim dziele swojego kapłańskiego życia.

Naprzeciwko kościoła pw. Bożego Ciała stała kamienica z gospodą Hermanna, później Richarda Langnera – ostatniego przedwojennego burmistrza Olesna. Często spotykali się tam po Mszy św. w niedzielę mieszkańcy Olesna. W budynku tym mieszkał Wolfgang Weidel – redaktor „Rosenberger Kreisblatt”. Mieścił się tam także sklep Kraffczyka.

Ulica Dworcowa była przed II wojną światową w odcinku od mostku nad Młynówką do Rynku wąskim odcinkiem ulicy nazywanym „górną ulicą Dworcową”. Kończyła się w Rynku przy Hotelu Baginsky.

W budynku za kościołem parafialnym, mniej więcej w pobliżu dzisiejszej klepsydry, mieścił się sklep rzeźniczy Sklarzika, za nim znajdowała się Apteka św. Anny, a za nią sklep obuwniczy Jana Piecha-dziadka prelegenta. Za mostkiem Młynówki był sklep Andreckiego, z barem śniadaniowym w którym można było zjeść m.in. ciepłe parówki i kiełbasę krakowską. Dalej idąc w kierunku Rynku, znajdował się sklep cukierniczy Pichotty. Sklep towarów mieszanych Johanna Pallhorna mieścił się w budynku narożnym przy ul. Pieloka krzyżującej się z obecną ulicą Mickiewicza ( obecnie jubiler „Moroksyt”).Za sklepem Pallhorrna stał dom, w którym znajdował się sklep z wyrobami żelaznymi i artykułami gospodarstwa domowego Bodländer. Po przeciwnej stronie ulicy w miejscu dzisiejszego Okrąglaka stał dom towarowy Wystrychowskiego, później Rymarczyka. Przy ulicy Pieloka – w niszy budynku, w którym mieści się obecnie sklep obuwniczy, stoi figura patrona mostów św. Jana Nepomucena ustawiona niegdyś tuż przed zwodzonym mostem nad rzeczką Młynówką przy dawnej bramie miejskiej zwanej Północną lub Gorzowską. Pierwotna figura była drewniana, potem zastąpiono ją kamienną. Za domem z figurą św. Jana Nepomucena był sklep obuwniczy Bernharda Antlaufa, za nim cukiernia Nowackiego, za nią sklep z bielizną i kapeluszami damskim Nowaka, a za nim zakład fryzjerski Faulhabera. Przy alejce do plebanii znajdował się sklep z wyrobami rękodzielniczymi, księgarnia ze sprzedażą dewocjonaliów wydawcy pocztówek A. Wichera

Ostatnim budynkiem ul. Dworcowej był usytuowany w północno-zachodniej pierzei Rynku Hotel de Rome zwany także Hotelem Baginsky. Jego właścicielem był przedsiębiorca żydowski Siegmund Bagińsky. Hotel mieścił się w kamienicy nr 8. Na pierwszym piętrze hotelu znajdowała się sala, w której odbywały się imprezy kulturalne i spotkania towarzyskie. Namiętnie grano tam w pokera. Przy hotelu była także winiarnia Baginsky. Obok hotelu znajdował się sklep Kaiser΄s Kaffee, na którego szyldzie widniał znak firmowy – uśmiechnięty dzbanek do kawy. Przed Hotelem Baginsky stała mała stacja benzynowa.

Na spotkanie przybyło wielu oleśnian. Wśród gości byli: Burmistrz Olesna Sylwester Lewicki, wiceburmistrz Jerzy Chęciński, dyrektor ZSZ Horst Chwałek, dyrektor Oleskiej Biblioteki Publicznej Halina Szklanna, dyrektor MDK Ernest Hober, naczelnik Wydziału Edukacji przy Starostwie Powiatowym Bogusława Szychowska, były przewodniczący TSKN Bernhard Smolarek, prezes Spółdzielni „Odrodzenie” Artur Maniura, przewodnicząca Związku Sybiraków Barbara Gwiazdowska i lokalne media.

Ewa Cichoń