LI Spotkanie Muzealne o Elżbiecie Barszczewskiej i Marii Dąbrowskiej
29 października 2024 r. ponownie gościliśmy w Oleśnie p. Igora Strojeckiego, który podczas otwarcia wystawy o dawnym i współczesnym Uzbekistanie w miejscowym muzeum w dniu 12 września br. wygłosił fascynującą prelekcję o swoim wybitnym pradziadku. Był nim Leon Barszczewski- odkrywca, badacz, podróżnik oraz fotografik. Bogata, orientalna i barwna ekspozycja o Uzbekistanie cieszyła się dużą popularnością, bo obejrzało ją ok. 750 osób. W dniu 29 października br. podczas finisażu tej wystawy p. Igor Stojecki w ramach LI Spotkania Muzealnego: „Z pamiętnika aktorki i pisarki czyli o Elżbiecie Barszczewskiej i Marii Dąbrowskiej” zaprezentował inną wybitną postać z którą jest spokrewniony, mianowicie wybitną polską przedwojenną i powojenną aktorkę Elżbietę Barszczewską, która w tym roku obchodziłaby swoje 111 urodziny.
Zapraszamy
Już niebawem
Zapraszamy
Zapraszamy najmłodszych do zwiedzania wystawy o Uzbekistanie
Śladami polskiego Indiana Jonsa
W dniu 12 września br. podczas L Czwartkowego Spotkania Muzealnego mieszkańcy Olesna poznali fascynujący kraj, położony w sercu Azji, na dawnym Jedwabnym Szlaku, z bogatą historią, tradycją koczowniczą, mozaiką etniczną oraz strukturą rodowo-plemienną, zachwycający oryginalną architekturą, kulturą, obyczajami, z dominującym Islamem sunnickim oraz zachowanymi elementami dawnych wierzeń, co odzwierciedla się w lokalnych praktykach i tradycjach. Do tego mało znany przez turystów z Polski. Ten nieznany, zaginiony, egzotyczny świat niemal jak z baśni tysiąca i jednej nocy odkrył w XIX w. Polak -Leon Barszczewski.
Gość Niedzielny o II Dniach Architektury Drewnianej w Oleśnie
ZAPRASZAMY
Dni Architektury Drewnianej w kościele św. Anny w Oleśnie-Pomniku Historii
W dniu 24 sierpnia 2024 r. miało miejsce zwiedzanie wyjątkowego drewnianego kościoła św. Anny w Oleśnie w ramach Dni Architektury Drewnianej. Wydarzenie zorganizowało Oleskie Muzeum Regionalne i Parafia Bożego Ciała w Oleśnie pod patronatem Narodowego Instytutu Dziedzictwa.
W krajobrazie architektonicznym Polski znaczące miejsce zajmuje historyczne budownictwo drewniane, stanowiące najbardziej rodzimy element naszego dziedzictwa kulturowego. Konstrukcje drewniane obecne były na polskich ziemiach od początku cywilizacji i aż do końca XIX stulecia wyraźnie dominowały nad budowlami murowanymi. Spośród zachowanych zabytków historycznego budownictwa drewnianego najbardziej efektowną i elitarną grupę stanowią budowle sakralne, cechujące się wyjątkową starannością wykonania i zaawansowanymi rozwiązaniami technologicznymi. Do dziś zachowało się w naszym kraju blisko 1730 drewnianych świątyń, należących do Kościoła Rzymskokatolickiego, Greckokatolickiego, Cerkwi Prawosławnej, Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz Muzułmańskich Gmin Wyznaniowych. Żaden rejon Polski nie może szczycić się tylu drewnianymi obiektami kultu, co dwie sąsiadujące ze sobą krainy geograficzno-historyczne – Małopolska i Śląsk. Do naszych czasów na historycznym Górnym Śląsku zachowało się 126 takich sakralnych obiektów. W tej koronie polskich kościołów drewnianych osadzono także szlachetny klejnot wyrosły wśród lasów gęsto okalających Olesno. Jest nim pątniczy kościół św. Anny, leżący na Szlaku Drewnianego Budownictwa Sakralnego łączącego Opole i Stare Olesno. Stanowi on unikat w skali regionu i kraju ze względu na wyrafinowaną kreację architektoniczną – oryginalność planu i układu przestrzennego. Kompozycja pomieszczeń oraz rzut poziomy części dobudowanej do kościoła w XVII w. nie znajduje analogii wśród zachowanych drewnianych obiektów sztuki sakralnej nie tylko na Śląsku, ale także na innych obszarach Polski, a nawet Europy. Układ części centralnej kościoła interpretowany jako pięciopłatkowa róża jest symbolem heraldycznym i swoistą transpozycją na język architektoniczny herbu miasta Olesna, w którym widnieje połowa kwiatu róży. Nawiązuje także do wielowarstwowej symboliki chrześcijańskiej i dawnej niemieckiej nazwy Olesna- Rosenberg/Różana Góra, która pojawiła się w dokumentach na pocz. XIV w. Kościół ten wyróżnia się teatralnością programu architektonicznego, który przejawia się w jego unikatowym kształcie złożonym z trzech członów. Najstarsza, średniowieczna część stanowi korzenie połączone jedenastometrowym przejściem – łodygą z pięcioma kaplicami- swoistymi płatkami tej architektonicznej róży. Dlatego ta świątynia określana jest mianem „oleskiej róży zaklętej w drewno”, która jest żywym pomnikiem wiary, hojności i estetycznej wrażliwości naszych przodków. Autentyczny, nieprzekształcony w formie kościół pw. św. Anny stanowi dziś pomnik kultury, który przyciąga swoją osobliwością dzięki nadzwyczajnemu układowi przestrzennemu. To miejsce w którym zatrzymał się czas, od wieków posiada szczególne znaczenie kulturowe. O jego architektonicznej kompozycji pisały autorytety.