Jubileusz 15-lecia Środowiskowego Domu Samopomocy  w Sowczycach w dobie pandemii to prawdziwe wyzwanie, ponieważ jest wiele restrykcji, które ograniczają możliwości  hucznego świętowania tak pięknej rocznicy.  9 września odbyła się oficjalna uroczystość na terenie placówki w pobliskich Sowczycach, a 22 września    w budynku oleskiego muzeum została otwarta  jubileuszowa wystawa ŚDS  „15 lat minęło…” Już 15 lat ten powiatowy ośrodek wsparcia dziennego przygotowuje osoby niepełnosprawne intelektualnie  i o innych dysfunkcjach  do życia w społeczeństwie oraz funkcjonowania w środowisku. Czytaj dalej →

Od 22 września 2020 r. zwiększamy limit osób- na terenie muzeum  może przebywać jednocześnie maksymalnie 25 osób z zachowaniem obowiązujących procedur bezpieczeństwa w trakcie epidemii. Regulamin zwiedzania dostępny na  parterze muzeum.

Zgodnie z procedurami postępowania dotyczącymi funkcjonowania Oleskiego Muzeum Regionalnego w Oleśnie po zniesieniu zakazu działalności muzeów w czasie epidemii:

1. Do Muzeum mogą wejść jedynie osoby w maseczkach albo innej osłonie ust i nosa.
2. Po wejściu do budynku należy zdezynfekować ręce płynem dezynfekującym wystawionym na paterze budynku.
3. Maksymalna  liczba odwiedzających, mogących jednocześnie przebywać w Muzeum  wynosi 25 osób.
4. Osoby przebywające na terenie Muzeum muszą uwzględnić wymagany  dystans przestrzenny- minimum -2 m.

13 września w  godz. 14,00-18,00 zapraszamy do muzeum w Oleśnie na zwiedzanie wystawy jubileuszowej.

Najstarszym  dokumentem, będącym  świadectwem wyodrębniania się dialektów śląskich w oddzielną grupę, jest list z  XVI w. napisany w Oleśnie. To  list Ambrożego Szklorza (Szkliorza) mieszczanina z Olesna,  który skarży się przed księciem na braci swojej   żony, którzy  nie chcą  wydać należnej   jej części spadku. List opublikował  Władysław Nehring[1]  w : Listy polskie śląskie z XVI wieku, „Pamiętnik Literacki”, Lwów 1902,  s. 468-469. Nehring podaje:

Czytaj dalej →

W 100- lecie urodzin Papieża Polaka- wystawa znaczków ze zbiorów Ryszarda Szircha- Prezesa Koła Związku Filatelistów Polskich w Oleśnie

W 2020 r. przypada setna rocznica urodzin jednego  z największych w dziejach Kościoła papieży i największego z rodu Polaków – Jana Pawła Wielkiego, przepowiedzianego w proroczej wizji  wieszcza Słowackiego. Owego Słowiańskiego Papieża,  który   przeprowadził chrześcijaństwo w nowe tysiąclecie i  wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie i na świecie. Pontifexa Maximus – papieża  budowniczego  mostów – następcę Chrystusa, który jako jedyny (poza św. Piotrem) przekroczył próg synagogi, a ponadto  ucałował Koran i zgromadził w Asyżu na  modlitewnym czuwaniu przedstawicieli religii oraz  wyznań niemal z całego świata. Niestrudzonego  Pielgrzyma, pierwszego  Ojca Świętego,  który odwiedził wszystkie zamieszkałe kontynenty, ponad 100 krajów, w tym anglikańską Wielką Brytanię i  komunistyczną Kubę. Jedynego papieża, który całował ziemię kraju, do którego pielgrzymował,  przemawiając  do milionowych tłumów w ich ojczystym języku, choćby była to tylko krótka sentencja. Czytaj dalej →

Zgodnie z procedurami postępowania dotyczącymi funkcjonowania Oleskiego Muzeum Regionalnego w Oleśnie po zniesieniu zakazu działalności muzeów w czasie epidemii:

1. Do Muzeum mogą wejść jedynie osoby w maseczkach albo innej osłonie ust i nosa i rękawiczkach ochronnych.
2. Po wejściu do budynku należy zdezynfekować ręce płynem dezynfekującym wystawionym na paterze budynku.
3.  Maksymalna  liczba odwiedzających, mogących jednocześnie przebywać w Muzeum  wynosi 5 osób.
4. Osoby przebywające na terenie Muzeum muszą uwzględnić wymagany  dystans przestrzenny- minimum -2 m.

5. Do odwołania zawiesza się zwiedzanie grupowe, wszelkie spotkania muzealne, prelekcje, konferencje, zajęcia edukacyjne prowadzone w muzeum.

Nie mogą Państwo odwiedzać naszego muzeum dlatego chcemy zaproponować historię oleskiej dżumy z 1708 r. w odcinkach na naszym profilu. Tekst z książki Ewy Cichoń i Mirosława Dedyka „Kościół św. Rocha, Rozalii i Sebastiana w Grodzisku.

Rozdział ósmy:

9) „Których to do ośmi set wszystkich zrachowali, ciała jeich po roznych miejscach pochowali” – mogiły zadżumionych.

„Dżuma przedostała się tutaj początkowo od „obcych”, następnie rozpowszechniła się poprzez biedotę miejską na bogatych, a w końcu na duchowieństwo soborowe (…) Niebo było zatrute przynosząc „zatruty” rok, codziennie zatem epidemia trzymała „w garści” wiele istnień ludzkich, lub też chorych ciał (…) Było strasznie widzieć co godzinę przemierzające kolumny tragarzy zwłok. Wszystkie ulice były zatem miejscem „ostatniego namaszczenia” lub sprawowania Eucharystii. Żaden dom w mieście nie pozostał bez żałoby i żalu. Nigdzie nie było słychać śmiechu” ^[1].

           Nawiedzająca wielokroć w ciągu stuleci także i nasze okolice dżuma  w zastraszający sposób okryła żałobą niemal każdą z oleskich rodzin.  Ta plaga, wywołała  paniczny strach swoim śmiertelnym korowodem makabrycznego tańca kościotrupów.

W związku ze zgonem wszystkich zakonników  oleskiego konwentu kanoników regularnych, z wyjątkiem jednego – Pankracego Istla,  posługę duszpasterską w tych tragicznych miesiącach pełnili ojcowie franciszkanie z Namysłowa – Dominik, Jan, Maciej i Stefan. To oni z pewnością także pomagali grzebać ofiary „czarnej śmierci”. Zmarłych chowano w masowych mogiłach na cmentarzach epidemicznych na specjalnie przygotowanych miejscach. Pochówki objęte zostały surowymi ordynacjami. Należało odczekać dobę, aby przypadkiem nie pogrzebać nieprzytomnego czy w letargu. Grzebano ciała bez trumien w masowych grobach, które zasypywano dopiero po wypełnieniu.  Rzadko zezwalano na ich lokalizację  w obrębie murów miejskich w obawie przed szerzeniem się „złego powietrza”, ale też ze względów estetycznych – bowiem „trupi odór” faktycznie był nie do zniesienia.

Jedna ze zbiorowych mogił ofiar epidemii-ul. Lubliniecka w drodze na Grodzisko

Czytaj dalej →

Nie mogą Państwo odwiedzać naszego muzeum dlatego chcemy zaproponować historię oleskiej dżumy z 1708 r. w odcinkach na naszym profilu. Tekst z książki Ewy Cichoń i Mirosława Dedyka „Kościół św. Rocha, Rozalii i Sebastiana w Grodzisku.

Rozdział siódmy :

7) „Za nieskończoną dobroć, którą nam pokazał, grzech nam odpuściwszy, karanie darował”- ocaleni.

 W świadomości tak dawnych, jak i współczesnych mieszkańców miasta jest żywa tradycja, że zostało uratowanych  ok. 100 osób. Opiera się ona na kronice J. Lompy, który zapisał:

 „Choroba trwała do uroczystości Bożego Ciała i pochłonęła 800 – według innych danych – 906 ofiar ludzkich. Pozostało przy życiu tylko około 100 osób, które uciekły w lasy i pola.” ^[1].

Prawdopodobnie Lompa, na podstawie złej wykładni aktu magistrackiego o liczbie pozostałych przy życiu,  pomnożył 25 ocalałych  przez cztery osoby przypadające najczęściej na rodzinę. Otrzymał wtedy liczbę sto. Dokładnej liczby uratowanych nie  znamy. Gdy choroba wiosną zaczęła przybierać na sile,  zaczęli opuszczać zarażone miasto półobłąkani z przerażenia i głodu  mieszkańcy, udając się do krewnych w wioskach w rejonie Dobrodzienia. Byli to członkowie następujących rodzin: Besling – 9 osób, 15 członków rodziny Glauer, 8 – Kafflon, 9 – Kral, 8 – Krupa, 12 – Labor, 10 – Obląk, 4 – Palten 5 – Stilfrid i  9 – Wicher^[2].

Przeor kanoników oleskich o. Augustyn Błazik- kronikarz- ofiara dżumy

Oleski infułat Leopold Labor- jego matka i brat padli ofiarą epidemii

Czytaj dalej →