Nasze muzeum prowadzi  cykl prezentacji interesujących eksponatów, które zazwyczaj (oprócz wystaw czasowych) są zabezpieczone w muzealnym magazynie. Co miesiąc będziemy prezentować jeden ciekawy eksponat. W kwietniu są  to:

1. Rejestr małżeństw parafii ewangelickiej w Oleśnie/ Trauungsregister der evang. Parafin Rosenberg 1848 – 1929, własność  Parafii  Ewangelicko-Augsburskiej w  Lasowicach  Wielkich.   Wpis dotyczący małżeństwa: hrabiego  Eugena Emmo von Bethusy-Huc z  hrabiną Valeską Wilhelmine Berthą Evą von Bethusy-Huc (z d. von Reiswitz und Kaderžin) 2 kwietnia 1869 r. (2 April 1869) (Życiorys Valeski von Bethusy-Huc na wystawie w muzeum) .

2. Kazania pastora oleskiej parafii ewangelickiej Leopolda Polko (rękopis) 1882 – 1883 Predigten. Casual – Reden von Polko, Rosenberg 7/12 82, własność  Parafii  Ewangelicko-Augsburskiej w  Lasowicach  Wielkich.

Rękopis pierwszego pastora oleskiej parafii ewangelickiej Leopolda Polko-kazania

Rejestr małżeństw parafii ewangelickiej w Oleśnie

Justyna Sepiał-Rychlik i Paweł Rychlik-autorzy wystawy

Rekonstrukcja rokokowych strojów z lat 1770-1790 na wystawie w muzeum

Burmistrz Olesna Piotr Gręda, sekretarz Gminy Grażyna Pychyńska, Paweł Rychlik, Justyna Sepiał-Rychlik, wicestarosta Roland Fabianek

Uroczyste otwarcie wystawy poprzez przecięcie wstęgi

W dniu 24 marca w Oleskim Muzeum Regionalnym została otwarta wystawa „Piękne mieszczki”. Prezentuje ona wymowny atrybut kultury jakim jest strój,  ubranie, okrycie, odzież,  szata,  garderoba, konfekcja, kostium, kreacja, czy stylizacja, które ulegały licznym modyfikacjom w kolejnych epokach zmieniając  się wraz z nimi. Ubiór jest  wyznacznikiem przynależności do danej grupy społecznej, środowiska zawodowego czy też kultury, a czasem subkultury, jest   naszą wizytówką, wpływa na nasze samopoczucie, mowę ciała,  ogólną prezencję i  na to, jak jesteśmy postrzegani przez samych siebie i swoje otoczenie. Hierarchizował, bądź egalitaryzował, wyróżniał  na tle innych lub maskował, wskazując na społeczny prestiż, pełnioną funkcję, ujawniał pragnienia, tęsknoty, marzenia oraz poza ściśle pragmatycznym i utylitarnym wymiarem  uwidoczniał   niematerialne wartości estetyczne czy  symboliczne.

Historią stroju, badaniem dawnych ubiorów, ich projektowaniem i rekonstrukcją od niemal 30 lat zajmuje się p. Justyna Sepiał-Rychlik. Jest absolwentką  krakowskiej Szkoły Artystycznego Projektowania Ubioru, którą ukończyła w 2001 r. Jej pracą dyplomową była kolekcja „Róże Tudorów-angielski ubiór renesansowy pod wpływami mody hiszpańskiej”.  Tworzy cenione kolekcje przedstawiające przemiany w modzie europejskiej od wieków średnich do XIX stulecia zarówno na potrzeby ekspozycji muzealnych,  grup parających się rekonstrukcją historyczną, zespołów muzyki dawnej, a także dla pasjonatów prywatnych. Dzięki popularności tworzonych przez nią kostiumów o wysokich walorach merytorycznych, artystycznych i edukacyjnych, cyklicznie prezentowanych w licznych placówkach  kulturalnych sformalizowała swoją działalność zakładając w 2004 r. Pracownię Kostiumologii i Krawiectwa Artystycznego – Mme Chantberry.  Zarówno starannie odtwarza dawne stroje, eksponowane na wystawach bądź rekonstrukcjach historycznych, jak i prowadzi warsztaty z zakresu kostiumologii, historycznych  tańców dworskich, kultury salonów propagując dawną rodzimą i europejską kulturę w środowisku lokalnym i międzynarodowym.  W jej pracy artystycznej wspomaga ja mąż Paweł Rychlik.

Czytaj dalej →

Prelegent Andrzej Suder

Uczestnicy Spotkania Muzealnego

7 marca 2025 r.  odbyło się LIV Spotkanie Muzealne, które  upamiętniło  80. rocznicę wkroczenia na Górny Śląsk i do Olesna Armii Czerwonej i początku represji określanych współcześnie mianem Tragedii Górnośląskiej,  której pierwszym aktem były zbrodnie popełniane na ludności cywilnej. Zbrodnie o których  próbowano zapomnieć, zbrodnie które w okresie  PRL-u były tematem tabu.   Dzieje ludności cywilnej Górnego Śląska po wkroczeniu na ten teren Armii Czerwonej, a później zainstalowaniu władzy komunistycznej to do dziś tematyka mało obecna w oficjalnym nauczaniu historii, nieprzerwanie pozostająca w pamięci mieszkańców. Właściwie dopiero po 1989 r. wielu świadków tamtych wydarzeń zaczęło publicznie bez obaw wypowiadać się na ten temat. Problemem jest ciągle brak wielu źródłowych zapisów, ponieważ pierwsze miesiące 1945 r. były okresem, gdy na Górnym Śląsku administracji niemieckiej już nie było, a administracji polskiej jeszcze nie było. Dokumenty, które sporządzała lub mogła sporządzić strona radziecka, jeśli są,  to w Rosji i dostęp do nich jest utrudniony.  Świadectwa o deportacjach i innych represjach ze strony Armii Czerwonej nie zawsze są pełne, bowiem ich świadkowie wtedy byli dziećmi, a percepcja tak dramatycznych wydarzeń jak wojna jest z pewnością inna u dzieci, a inna u osoby dorosłej. Na współczesne relacje ma znaczny wpływ upływ czasu, emocje i nabywana wiedza historyczna.  W województwach opolskim i śląskim rok 2025 ustanowiono Rokiem Tragedii Górnośląskiej, aby oddając cześć pamięci ofiar represji. Ta pamięć tkwiąca   w doświadczeniu rodzin   jest wielką siłą, ale trzeba wykonać olbrzymią pracę, aby z poziomu indywidualnych losów pamięć o wydarzeniach sprzed 80 lat była udziałem jak największej liczby ludzi, także poza Śląskiem. Akty terroru popełnianego przez Armię Czerwoną wobec mieszkańców Górnego Śląska przybierały  różnorodne formy przemocy: aresztowania, egzekucje, gwałty, grabieże, deportacje w głąb Związku Radzieckiego (na Sybir,  do kopalń Zagłębia Donieckiego, do  Kazachstanu, na  Kamczatkę),  wysiedlenia w głąb Niemiec, dewastacje zabudowy i zaplecza przemysłowego oraz wywłaszczania, podczas których odbierano mieszkańcom Górnego Śląska majątek.

Czytaj dalej →

Nasze muzeum rozpoczyna cykl prezentacji interesujących eksponatów, które zazwyczaj (oprócz wystaw czasowych) są zabezpieczone w muzealnym magazynie. Co miesiąc będziemy prezentować jeden ciekawy eksponat. W lutym jest to herbarz z 1789 r. Ewarysta Andrzeja Kuropatnickiego, „Wiadomość o kleynocie szlacheckim oraz herbach domów szlacheckich w Koronie i Wielkim Xięstwie Litewskim”.

Czytaj dalej →

Kierownik WTZ Ewa Janiszewska Dandyk, dyrektor PCPR Elżbieta Hadaś. Zdjęcie Starostwa Powiatowego w Oleśnie.

Otwarcie wystawy przez p. kierownik WTZ Ewę Janiszewską-Dandyk, p. dyrektor SDS w Sowczycach Katarzynę Balcerzak oraz p. prezes Towarzystwa Pomocy Ludziom w Oleśnie Małgorzatę Jezelę. Zdjęcie Starostwa Powiatowego w Oleśnie

Wręczenie tortu jubileuszowego p. kierownik WTZ Ewie Janiszewskiej Dandyk przez dyrektora Oleskiego Muzeum Regionalnego. Zdjęcie Starostwa Powiatowego OIeśnie

Goście na wystawie. Zdjęcie Starostwa Powiatowego w Oleśnie

Dobrze, że Jesteście

Wyciągam rękę i śnię o tym, czego nie dotknę, nie zobaczę z bliska, nie zdołam spełnić.  Mam wprawdzie orzeczenie, ale ono  nie przeszkadza mi marzyć. Marzyć o wszystkim tym, co nie jest osiągalne w tym schorowanym ciele. Ale mam coś, co czyni mnie takim jak inne osoby, które wyciągają ręce do chmur… Mam takie  miejsce w moim mieście,  od 30 lat. To Perełka-miejsce rehabilitacji życia, gdzie jesteśmy jedyni, niepowtarzalni i wyjątkowi. Wnosimy do pędzącego świata namiastkę nauki pokory, cierpliwości, innego spojrzenia na życie. Z innej perspektywy.

Jedyną niepełnosprawnością w życiu jest zło, a serca niepełnosprawnych kochają.

Takimi Bóg nas  stworzył – więc tacy jesteśmy  potrzebni,

by poprzez  nas  ludzie zobaczyli cień sensu w bezsensie

– i właśnie po to tu jesteśmy.

Od 30 lat jest dla nas taka bezpieczna przystań w naszym mieście, której na imię Warsztat Terapii Zajęciowej, który  narodził się 1 stycznia 1995 r. Miał szczęście do charyzmatycznych kierowników, p. Czesławy Sulnickiej, która zainicjowała jego powstanie p. Kazimierza Sosnowskiego, p. Andrzeja Brockiego oraz   p. Ewy Janiszewskiej  -Dandyk, która w grudniu 2004 r. przejęła ster po swoich poprzednikach.

Czytaj dalej →