9 listopada 2023 r. o godz. 19:00 w przepięknym wnętrzu kościoła parafialnego odbyło się XLVIII Czwartkowe Spotkanie Muzealne: „W blasku renowacji. 110 rocznica konsekracji kościoła parafialnego pw. Bożego Ciała w Oleśnie”. To wyjątkowe spotkanie otworzył ks. proboszcz Walter Lenart, który przedstawił zebranym kulisy ostatniej renowacji wnętrza kościoła parafialnego. Prelekcję na temat historii i wyglądu kościoła parafialnego wygłosiła dyrektor Oleskiego Muzeum Regionalnego Ewa Cichoń.
Bardzo licznie zgromadzeni w kościele z uwagą wysłuchali informacji dotyczących ich parafialnej świątyni. Dostojna jubilatka, górująca nad panoramą Olesna parafialna świątynia pod wezwaniem Bożego Ciała obchodzi swoje 110. urodziny. 110 lat temu mieszkańcy Olesna mogli podziwiać owoc swojej pracy i hojności, a zarazem determinacji ówczesnego duszpasterza ks. proboszcza Brunona Alexandra. 110 lat temu byli świadkami ceremonii konsekracji nowego kościoła dokonanej przez jego Eminencję Ks. Kardynała Georga Koppa. Jakie uczucia im wtedy towarzyszyły? Duma, spełnienie, wzruszenie, radość? Bo kościół piękny, ze smakiem wyposażony, wręcz monumentalny w odczuciu małomiasteczkowej społeczności.
Spotkanie nosiło tytuł „W blasku renowacji”, ponieważ ostatnia najgruntowniejsza z wszystkich restauracja wnętrza kościoła przywróciła mu jego dawny blask. Po zdjęciu wielu warstw przemalowań powróciło ono do swojej pierwotnej kolorystyki, estetyki i wyrazistości zgodnej z pierwotną koncepcją architekta. Wnętrze uzyskało intensywne kolory królewskiej czerwieni z akcentami marmoryzacji. Pojawiły się liczne złocenia szlagmetalem w partiach ornamentów. W pełni ukazała się oczom współczesnych doskonała geometria, idealny kształt, architektoniczny wyraz nieskończoności, iluzja nieboskłonu. Prawdziwe neobarokowe olśnienie. Tak jak przed 110 laty objawił się współczesnym prawdziwy spektakl światła, pozłoty, harmonii i koloru. Uosobienie zmienności światła – światła będącego pełnoprawnym elementem konstrukcji – jako budulec, jako tworzywo i spoiwo tworzącej się przestrzeni. Dom Boży padającego przez witraże okien światła, które mocną wiązką rozświetla tabernakulum, wydobywa z mroku promienistą glorię, rozprasza się na złoceniach i tordowatych kolumnach, kładzie się na stiukach, kartuszach, gzymsach, plafonach, ramach, transformując się w gorący żar piękna.
Czytaj dalej →
