Leon Barszczewski.Zdjęcie ze zbiorów Igora Strojeckiego

Prelekcja Igora Strojeckiego o Uzbekistanie

Uzbecka młoda para na zdjęciu Igora Strojeckiego

Dyrektor muzeum w Oleśnie wita uczestników L Czwartkowego Spotkania Muzealnego

W dniu 12 września br. podczas L Czwartkowego Spotkania Muzealnego mieszkańcy Olesna poznali  fascynujący kraj, położony w sercu Azji, na dawnym Jedwabnym Szlaku, z bogatą historią, tradycją koczowniczą, mozaiką etniczną oraz strukturą rodowo-plemienną, zachwycający oryginalną architekturą, kulturą, obyczajami,  z dominującym Islamem sunnickim oraz  zachowanymi elementami  dawnych wierzeń, co odzwierciedla się w lokalnych praktykach i tradycjach. Do tego mało znany przez turystów z Polski. Ten nieznany, zaginiony, egzotyczny  świat niemal jak z baśni  tysiąca i jednej nocy odkrył w XIX w. Polak -Leon Barszczewski.

Czytaj dalej →

W 35 numerze „Gościa Niedzielnego” z dnia 1 września 2024 r. został umieszczony artykuł o Dniu Architektury Drewnianej w kościele św. Anny w Oleśnie-Pomniku Historii.

W dniu 24 sierpnia 2024 r. miało miejsce zwiedzanie wyjątkowego drewnianego kościoła św. Anny w Oleśnie w ramach Dni Architektury Drewnianej.  Wydarzenie zorganizowało Oleskie Muzeum Regionalne i  Parafia  Bożego Ciała w Oleśnie pod patronatem Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

       W krajobrazie architektonicznym  Polski znaczące miejsce zajmuje historyczne budownictwo drewniane, stanowiące najbardziej rodzimy element naszego dziedzictwa kulturowego. Konstrukcje drewniane obecne były na polskich ziemiach od początku cywilizacji i aż do końca XIX stulecia wyraźnie dominowały   nad budowlami murowanymi. Spośród zachowanych zabytków historycznego budownictwa drewnianego najbardziej efektowną i elitarną grupę stanowią budowle sakralne, cechujące się wyjątkową starannością wykonania i zaawansowanymi rozwiązaniami technologicznymi. Do dziś zachowało się w naszym kraju blisko 1730 drewnianych świątyń, należących do Kościoła Rzymskokatolickiego, Greckokatolickiego, Cerkwi Prawosławnej, Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz Muzułmańskich Gmin Wyznaniowych. Żaden rejon Polski  nie może szczycić się tylu drewnianymi obiektami kultu, co dwie sąsiadujące ze sobą krainy geograficzno-historyczne – Małopolska i Śląsk.   Do naszych czasów na historycznym Górnym Śląsku zachowało się 126 takich sakralnych obiektów.  W tej koronie polskich kościołów drewnianych osadzono także  szlachetny  klejnot  wyrosły wśród lasów gęsto okalających Olesno.  Jest nim pątniczy kościół św. Anny, leżący na Szlaku Drewnianego Budownictwa Sakralnego łączącego Opole i Stare Olesno.  Stanowi on unikat w skali regionu i kraju ze  względu na wyrafinowaną     kreację architektoniczną – oryginalność planu i układu przestrzennego.   Kompozycja  pomieszczeń oraz rzut poziomy części dobudowanej do kościoła w XVII w. nie  znajduje analogii wśród zachowanych  drewnianych obiektów sztuki sakralnej nie tylko  na Śląsku, ale także  na innych obszarach Polski,  a nawet  Europy.  Układ   części centralnej kościoła interpretowany jako pięciopłatkowa róża jest symbolem heraldycznym i swoistą transpozycją na język architektoniczny herbu miasta Olesna, w którym widnieje połowa kwiatu róży. Nawiązuje  także do wielowarstwowej symboliki chrześcijańskiej i dawnej niemieckiej  nazwy Olesna- Rosenberg/Różana Góra, która pojawiła się w dokumentach na pocz. XIV w. Kościół ten wyróżnia się  teatralnością  programu architektonicznego, który przejawia się w jego unikatowym kształcie  złożonym  z trzech członów. Najstarsza, średniowieczna część stanowi   korzenie połączone jedenastometrowym przejściem – łodygą z pięcioma kaplicami- swoistymi płatkami tej  architektonicznej róży. Dlatego ta  świątynia określana jest  mianem „oleskiej róży zaklętej w drewno”, która jest  żywym  pomnikiem wiary, hojności  i estetycznej wrażliwości naszych przodków. Autentyczny,  nieprzekształcony w formie kościół pw. św. Anny stanowi dziś  pomnik  kultury, który przyciąga swoją osobliwością  dzięki nadzwyczajnemu układowi przestrzennemu. To miejsce w którym zatrzymał się czas, od wieków posiada szczególne znaczenie kulturowe. O jego architektonicznej kompozycji  pisały autorytety.

Czytaj dalej →

25 lipca, w przeddzień tegorocznych obchodów Dni Olesna, została otwarta w miejscowym muzeum wystawa „Piękno naszej Ziemi na fotografiach Wojciecha Szczepańskiego”. Wielu marzy aby wznieść  się pod chmury i jak mityczny Ikar poszybować ku słońcu i   spojrzeć na ziemię z wysoka.  Te  marzenia częściowo spełnia fotografia lotnicza, fotografia z powietrza, która jest doskonałym uzupełnieniem zdjęć tradycyjnych. Fotografie i filmy lotnicze, teraz najczęściej   tworzone przy użyciu dronów, dawniej z helikopterów lub paralotni, dają niezwykły sposób patrzenia na krajobrazy i architekturę pod unikatowymi kątami. Ta metoda pozwala na uzyskanie wspaniałych ujęć obszarów, które inaczej byłyby niedostępne. Dzięki tej  technice możemy zrealizować pragnienie widoku z dużej wysokości jezior i wysp, szachownic pół i łąk, krętych  sznurów  dróg, ulic, meandrów rzek i strumieni, mieniących  się paletą zieleni latem i pozłacanych  jesienią lasów, a także architektury i innych  elementów atrakcyjnie wykadrowanych, kreatywnych, przykuwających  wzrok odbiorcy. Dzięki pasji i umiejętnościom fotografika Wojciecha Szczepańskiego możemy doświadczyć nowej perspektywy patrzenia na Ziemię Oleską. Prowadzi on zakłady fotograficzne w rodzinnej  Praszce i Oleśnie świadczące usługi fotograficzne, retuszowania zdjęć, mikrofilmowania dokumentów, projektowanie szkiców, ilustracji,   introligatorskie, wydruku, prowadzi działalność postprodukcyjną związaną z filmami, nagraniami i programami telewizyjnymi. Jak na prawdziwego miłośnika fotografii i profesjonalistę przystało utrwalał z góry na paralotni rozpościerające się panoramy, ukształtowanie terenu, mozaikę różnobarwnych plam  i detali z zupełnie innej perspektywy od tej, z której przywykliśmy oglądać znane nam zakątki naszej ziemi. Dlatego nowa wystawa nosi  tytuł „Piękno naszej Ziemi na fotografiach Wojciecha Szczepańskiego”. Zobaczymy wiele miejscowości naszego regionu jak Olesno, Praszkę, Rudniki, Gorzów Śląski, Chudobę, Kozłowice, Borki Wielkie, Borki Małe, Stare Olesno, Grodzisko, Łowoszów, Wysoką, Sowczyce, Łomnicę, Bodzanowice na zdjęciach z 2005 r. i 2006 r.  Otwarcie swoją obecnością zaszczycili: wicestarosta oleski Roland Fabianek, sekretarz Gminy Olesno Janusz Wojczyszyn, dyrektor PSP nr 1 i radny Rady Powiatu Oleskiego Adam Adamski, zastępca dyrektora PSP nr 1 Ewa Wystalska, przewodnicząca Rady Seniorów Maria Mitrenga, oraz zainteresowani ekspozycją  mieszkańcy Olesna. Wystawa czynna do 6 września br.

Piotr Górok prelegent spotkania muzealnego

Oryginalny neon KINO-z kina Znicz

Kserokopie biletów kina Znicz

13 czerwca 2024 r. odbyło się  XLIX Czwartkowe Spotkanie Muzealne poświęcone  kultowemu miejscu, które wytworzyło swój własny klimat w pejzażu kulturalnym Olesna, ciesząc się ogromnym zainteresowaniem mieszkańców.  Stanowiło  podstawowy, realny  element kultury wizualnej jako rozrywka,  zmysłowa przyjemność,  intelektualna przygoda, podróż  w inną rzeczywistość oraz  oderwanie się od szarzyzny codziennej egzystencji.  Dlatego spotkanie to zatytułowane było „Od teatru świateł do kina Znicz. Historia kina w Oleśnie”. Dziesiąta Muza, której przybytkiem u progu jej narodzin było tylko kino, jawi się fenomenem artystycznym XX stulecia. Tworząc   tzw. kulturę popularną była dynamicznie rozwijającym się wątkiem w kulturze okresu międzywojennego. W ten nurt wpisuje się przedwojenne kino w Oleśnie, począwszy od kina przy Rynku,  przez  nowoczesny gmach kina Ro-Li  przy ulicy Grosse Vorstadt/Wielkie Przedmieście aż do powojennego kina Znicz.  Wielu Oleśnian  wspomina  popołudniowe i wieczorne seanse, oczekiwania na obejrzenie  nowości  filmowych oraz Ogólnopolskiej Kroniki Filmowej, a zwłaszcza Oleskiej Kroniki Filmowej Amatorskiego Klubu Filmowego JUPITER, którego spuścizna dokumentalna jest nieoceniona. Przez niemal pół wieku olescy filmowcy rejestrowali wszystko to,  czym żyło wtedy  miasto i jego mieszkańcy. Wielu pamięta niezapomniane niedzielne poranki dla dzieci oraz panie bileterki: Izydorę Kwakiewicz, Marię Klimas,  Stanisławę Płóciennik, Wiesławę Trelę, Marię Rzeźniczok, Stanisławę Wachowską.  Kierownikiem kina była  Lucyna Kokot, a po niej funkcję tę objął  Kazimierz Piszczek, który także był operatorem. Operatorami byli również  Michał Piszczek, Leszek Kokot, Andrzej Kwakiewicz, Stanisława Płóciennik. Zastępował ich  Janusz Musiał, który także kierował kinem objazdowym.  O zjawisku, któremu na imię kino w Oleśnie, barwnie opowiedział   p. Piotr Górok, pasjonat historii lokalnej oraz  prelegent spotkań  muzealnych (XXIV CSM w 2014 r. –„Dzieje oleskiego ratusza“,   XXXVI CSM w 2019 r.- „Co Katolik pisał o Oleskiem?“). Jest aktywnym członkiem Koła Miłośników Historii Lokalnej przy Gminnej Bibliotece w Radłowie, działa w Stowarzyszeniu Lokalna Grupa Działania „Dolina Stobrawy”. Jest inicjatorem Oleskiego Koła Historycznego 1226, które jest tworem stosunkowo młodym, ale zorganizowało już  siedem spotkań. Pan Piotr jest autorem  artykułów publikowanych na łamach  „Rocznika Powiatu Oleskiego”. W 16 numerze z 2023 r. ukazało się jego opracowanie  na temat historii kina w Oleśnie.  Popularyzuje historię regionalną w mediach społecznościowych. Interesując  się genealogią chętnie pomaga zainteresowanym w poszukiwaniu ich przodków.  Ostatnio jest bardzo zaangażowany w odkrywanie skarbów parafii ewangelicko-augsburskiej w Oleśnie wśród których są prawdziwe rarytasy, które będą wyeksponowane w  Izbie Tradycji Luterańskiej w Centrum Spotkań Dialogu i Edukacji „pod Różą”. Wyróżniony został  nagrodą Starosty Oleskiego -Różą Powiatu.

Czytaj dalej →